Świat byłby chyba pełen ludzi sukcesu, gdyby tylko ludziom starczało wytrwałości. Niestety, większość przedwcześnie składa bron. Gdzies około pięćdziesiątki ludzie zwalniają tempa, mówią „już za późno, zaprzepaściłem swoje szanse” i sami usuwają się w cień nie wiedząc nawet jak blisko powodzenia się znaleźli.
Po sześćdziesiątce nie oczekują już w życiu niczego; wydaje się im, że za późno już na optymizm, na entuzjazm. Świat przestaje ich intrygować. Przestają się uczyć i zastygają jak wyrzeźbieni w swoich starych poglądach i przyzwyczajeniach.
Podczas kiedy jedni ludzie rezygnują z życia na długo przed śmiercią, inni nigdy się nie poddają. Wciąż stać ich na to, by odkrywać w sobie coś nowego. Wiedzą, że życie to szkoła, której się nigdy nie kończy; nie ma przeciez absolwentów szkoły życia. Można przechodzic w tej szkole do coraz to wyższej klasy i gromadzić wiedzę w nieskończoność, bo nie starczy nikomu życia by nauczyć się wszystkiego co warte do nauczenia.
W szkole życia nie wręcza się dyplomów, ale im dłużej, im bardziej intensywnie się uczymy, tym większe szanse mamy na to, by wreszcie się nam w życiu udało.
Weźmy na przykład tego zaniedbanego meżczyznę: z pozoru niczego nie można od niego oczekiwać. Jest w wieku, który wielu ludzi nazywa „u schyłku zycia”. Ma 58 lat. Przez całe życie zmagał się z przeciwnościami losu. Jest inwalidą, w czasie wojny stracił rekę. Chwytał się już najprzeróżniejszych prac, ale w niczym mu się nie powiodło. Stale był i jest w długach; z prawem jest też na bakier, często odbywał kary w więzieniu.
Czy chciałbyś zamienić swoją przyszlosc na przyszłość tego człowieka? Watpliwe. Oto jednak pod wpływem chwilowego natchnienia tworczego, albo w wyniku jeszcze jednej próby zarobienia pieniędzy, mężczyzna ten postanawia napisać książkę. Szalony, prawda? Kiedy zaś skończy pisać, okaże się, że jest to prawdziwe dzieło sztuki, które będzie mieć niewiele równych sobie w światowej literaturze.
Przez nastepne 350 lat jego książka zostanie przetłumaczona na wszystkie możliwe jezyki, bo ten były więzień to hiszpański pisarz Cervantez. A ta
książka to „Don Kichot”.
Nie wmawiaj sobie, ze za późno na próby, na dostosowywanie się do nowości, na naukę życia. Młodość to nie tyle forma fizyczna ile sposób myślenia. Tak naprawdę tylko od ciebie zależy, czy ją zachowasz. Ci, którzy pozostają młodzi do końca życia to ludzie, którzy nigdy nie przestają szukać nowych dróg. Zdają sobie sprawe z tego, że daleko im do doskonałości, stale starają się poszerzyć swój sposób myslenia i nie pozwalają się więzić swoim starym nawykom. Zauważają, że świat się wciąż zmienia i starają się do tego nowego świata dostosować.
Nie jest to wcale łatwe. W pewnym stopniu wszyscy jakoś chcąc nie chcąc zawężamy stale swoje horyzonty. Kiedy na przykład specjalizujemyę w jednej dziedzinie, która nas szczególnie interesuje – automatycznie poświęcamy mniej uwagi innym. Z biegiem lat udaje nam się wreszcie sprecyzować swoje poglądy; niestety – jesteśmy z nich tak dumni, że kiedy świat dookoła nas się zmienia, często nie stać nas na to, by te poglądy zrewidować.
Nawet kiedy odnosimy większy sukces, może okazać się on pułapka. Stajemy się raptem bardzo wygodni i z czystego lenistwa życiowego osiadamy na laurach. Jakże łatwo dajemy się sami sobie przekonać, że jest z tym nam dobrze. A przecież to nieprawda.
Kiedy zmniejsza się różnorodność naszego życia, kurczy się też jego jakość. To właśnie stałe poznawanie podnieca i odnawia nasze siły, pozwalając nam zachować młodość i witalność. Brak tej różnorodności powoduje lenistwo życiowe; postarza i skazuje ludzi na nudę, a co za tym idzie na stałe niezadowolenie, na swego rodzaju śmierć za życia.
Więc nigdy nie przestawaj się uczyć. Niezależnie od tego w jakim jesteś wieku i w jakiej formie fizycznej, życie ma ci ogromnie wiele do zaoferowania. Więcej niż jesteś sobie w stanie wyobrazić. I pamiętaj, że nigdy nie jest za późno. Nigdy! Za późno jest po śmierci!
Dodaj komentarz