Osobiste

Dziękuję wam za życzenia, za trzymanie kciuków i w ogóle za to, że jesteście. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się takiego silnego wsparcia, najwidoczniej pomogło bo pięć dni po operacji wszystko dalej idzie w dobrą stronę choć się dalej czuję trochę jakbym była przejechana przez ciężarówkę ale odstukać w niemalowane drzewo, lekarz mówi że wszystko jest tak jak powinno.

Nie mogę się wam pokazać, ale mam mogę wam pokazać mój pokój w szpitalu wraz z moim miśkiem, który Tony przyniósł z okazji trzydziestej ósmej rocznicy ślubu którą mieliśmy 15 października.

Niestety nie mam siły na pisanie więc tylko tyle narazie, pa pa kochani

No, nie da się ukryć, to była niespodzianka. Spory szok. Zaczęło się od niewinnych testów przygotowawczych do operacji moich kolan. Bardzo mnie cieszyło, że skończy się ból i że znów będę mogła chodzić bez laski, na którą jestem ostatnio skazana. Choć także miałam pewne obawy, no bo to jednak poważna operacja i ryzyko różnych powikłań.

W trakcie testów okazało się, że mam cztery solidne zablokowania na sercu i mam iść od razu na operację. Zaraz teraz. Nie kolan oczywiście, ale na operację serca. A bardziej konkretnie – na zaawansowaną operację na otwartym sercu.

Kurczę blade. To była wielka niespodzianka, bo żadnych objawów, bóli serca itp. nie miałam. W ubiegłym roku przeszłam przez testy kardiologiczne z celującym wynikiem. Ale tyle się zmieniło.

A więc w poniedziałek 14 października, już jutro, z samego rana, o świcie, idę do szpitala na to łatanie mojego serca. Właściwie nie pisałabym o tym, może potem, ale jak się okazuje, jest spore ryzyko, 5-7% wg wskaźników i różnych tam innych namiarów, że tej operacji nie przetrwam.

[Więcej …] about Trzeba załatać moje serce – trzymajcie kciuki!

Nie pisałam nic przez ostatni rok, a może nawet dłużej, bo szczerze mówiąc stało się coś czego nie oczekiwałam: marketing przestał mnie interesować. I wprawdzie dalej pasjonuje mnie biznes, to jednak już nie na tyle, żeby dalej pisać na ten temat.

Potrzebna mi była zmiana.

Oczywiście łatwo to powiedzieć, trudniej wprowadzić w życie. Przez jakiś czas nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Postanowiłam więc wziąć po prostu długie wakacje i przez cały rok właściwie zajmowałam się nic-nie-robieniem. To jest fajne uczucie przez krótki okres czasu, ale nie na dłuższą metę. Szczególnie dla kogoś jak ja, bo ja w ostatnich latach brałam tylko krótkie urlopy, bo tak trudno mi się było oderwać od pracy, która mnie pasjonowała. A tu nagle się całkowicie oderwałam od coachingu, od pisania i w ogóle od tworzenia.

Aż wreszcie, w pewnym momencie, zaczęłam malować. Zaczęło się od tego, że nie mogłam znaleźć odpowiedniego obrazu, który pasowałoby do powieszenia nad sofą. To jest coś, o czym artyści nie chcą słyszeć. Obraz dopasowany do pokoju? Nad sofę? Kierować się rozmiarem i kolorystyką wnętrza przy zakupie sztuki? Ach jaki wielki grzech. Bluźnierstwo w odczuciu szanującego się artysty.

[Więcej …] about Zaczęło się od tego obrazu Itzchaka Tarkaya…